ΑΓΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ ΟΜΟΡΦΙΑ
Όπως ίσως έχεις διαπιστώσει στα όρη ακόμη καλοκαίρι δεν είδαμε, δεν περνάει βδομάδα χωρίς να ρίξει και μια μπόρα, έτσι προχθές χάζευα τον Γκιγκιλο να κατακεραυνωνεται κυριολεκτικά και από τα πλευρά του να χύνονται καταράκτες έτοιμοι να πνίξουν την Σαμαριά (...ξέρω μαλλον είμαι ερωτευμενος με αυτό το βουνό αλλα τι να κανεις... την αθιβολή* δεν την ορίζεις, πάει εκεί που αγαπα βλ. εδω και εδω ).
Με το δραματικό αυτό σκηνικό να εξελίσσεται, κάποια στιγμή στο μυαλό μου ήρθε η διαπίστωση του πόσο σκληροί ήταν οι άνθρωποι της μαδάρας κάποτε για να αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα και ειδικά οι γυναίκες, καθώς είναι γνωστό πως κάποτε στα όρη δεν έβγαιναν μόνο οι άντρες αλλα και ολόκληρες οικογένειες για ξεκαλοκαιριάσουν με τα κοπάδια.
Στις μαδάρες πλέον δεν συναντάς ποιμενικές οικογένειες παρα μόνο λίγους που κρατάν ακόμη την παράδοση που τους άφησαν οι παλιοί. Και οι γυναίκες; Θα ρωτήσεις! Δεν βγαινουν στα ορη μπλιο; Μα δεν έφυγαν ποτέ.... Ειναι λές και μέσα στην εξέλιξη των αιώνων τα κοπανέλια και οι καρδάρες με το γάλα έγιναν ορειβατικές μποτες, καραμπινερ* και σχοινιά.
Τα βουνά είναι στην φύση τους να είναι όμορφα όπως και οι θηλυκοί βουνοσύντροφοί μας οπότε ο συνδυασμός τους κάνει την εμπειρία πιο δυνατή με μια δόση φινέτσας που σίγουρα εμείς δεν θα μπορούσαμε να προσθέσουμε με τίποτα.
Μέχρι σήμερα είχα την χαρά συνορειβατίσω με πολλές από τις κυρίες των Ορεων που, μοιράστηκαν το φαγητό τους, μου έδωσαν πρώτες βοήθειες όταν "έφαγα¨τα μούτρα μου, μοιράστηκαν την αλουμινοκουβέρτα τους στο σπήλαιο ή ακόμα πιο απλά και όμορφα μοιραστήκαμε μια χιονισμένη κορυφή, οι λογισμοί μου κατέληξαν στο ότι θα τους άξιζε μια έκθεση φωτογραφίας αφιερωμένη σε εκείνες, έτσι άρχισα να σκαλίζω το φωτογραφικό μου αρχείο για να βρεθώ στην δύσκολή θέση να αποφασίσω, ποια να αφήσω απέξω; Όλες οι στιγμές που εμφανίστηκαν σε οθόνη και μνήμη ήταν ανεκτίμητες και άλλες δεν υπήρχαν σε εικόνα.
Προσπαθώντας λοιπόν να βγάλω από την δύσκολη απόφαση τον εαυτό μου αποφάσισα να γράψω αυτές τις γραμμούλες και αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολο τελικά.
Πιο δύσκολο, γιατί κάθε πέντε λέξεις στο νου μου πετιόταν ο τίτλος, "άγρια των όρεων ομορφιά" είπαμε την σκέψη καμιά φορά δεν την ορίζεις πάει εκεί που αγαπά. Και έτσι είναι οι σύγχρονες μαδαρίτισσες άγριες, όμορφες, και τις αγαπάμε. Για αυτό λοιπόν δεν θα γράψω άλλα.
Καλοστραθιές κορίτσια και στην άλλη βόλτα με το καλό, χαιρετισμούς από τα όρη.
* Για τους μη γνωρίζοντες την κρητικην αθιβολη σημαίνει σκέψη.
Με το δραματικό αυτό σκηνικό να εξελίσσεται, κάποια στιγμή στο μυαλό μου ήρθε η διαπίστωση του πόσο σκληροί ήταν οι άνθρωποι της μαδάρας κάποτε για να αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα και ειδικά οι γυναίκες, καθώς είναι γνωστό πως κάποτε στα όρη δεν έβγαιναν μόνο οι άντρες αλλα και ολόκληρες οικογένειες για ξεκαλοκαιριάσουν με τα κοπάδια.
Στις μαδάρες πλέον δεν συναντάς ποιμενικές οικογένειες παρα μόνο λίγους που κρατάν ακόμη την παράδοση που τους άφησαν οι παλιοί. Και οι γυναίκες; Θα ρωτήσεις! Δεν βγαινουν στα ορη μπλιο; Μα δεν έφυγαν ποτέ.... Ειναι λές και μέσα στην εξέλιξη των αιώνων τα κοπανέλια και οι καρδάρες με το γάλα έγιναν ορειβατικές μποτες, καραμπινερ* και σχοινιά.
Τα βουνά είναι στην φύση τους να είναι όμορφα όπως και οι θηλυκοί βουνοσύντροφοί μας οπότε ο συνδυασμός τους κάνει την εμπειρία πιο δυνατή με μια δόση φινέτσας που σίγουρα εμείς δεν θα μπορούσαμε να προσθέσουμε με τίποτα.
Μέχρι σήμερα είχα την χαρά συνορειβατίσω με πολλές από τις κυρίες των Ορεων που, μοιράστηκαν το φαγητό τους, μου έδωσαν πρώτες βοήθειες όταν "έφαγα¨τα μούτρα μου, μοιράστηκαν την αλουμινοκουβέρτα τους στο σπήλαιο ή ακόμα πιο απλά και όμορφα μοιραστήκαμε μια χιονισμένη κορυφή, οι λογισμοί μου κατέληξαν στο ότι θα τους άξιζε μια έκθεση φωτογραφίας αφιερωμένη σε εκείνες, έτσι άρχισα να σκαλίζω το φωτογραφικό μου αρχείο για να βρεθώ στην δύσκολή θέση να αποφασίσω, ποια να αφήσω απέξω; Όλες οι στιγμές που εμφανίστηκαν σε οθόνη και μνήμη ήταν ανεκτίμητες και άλλες δεν υπήρχαν σε εικόνα.
Προσπαθώντας λοιπόν να βγάλω από την δύσκολη απόφαση τον εαυτό μου αποφάσισα να γράψω αυτές τις γραμμούλες και αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολο τελικά.
Πιο δύσκολο, γιατί κάθε πέντε λέξεις στο νου μου πετιόταν ο τίτλος, "άγρια των όρεων ομορφιά" είπαμε την σκέψη καμιά φορά δεν την ορίζεις πάει εκεί που αγαπά. Και έτσι είναι οι σύγχρονες μαδαρίτισσες άγριες, όμορφες, και τις αγαπάμε. Για αυτό λοιπόν δεν θα γράψω άλλα.
Καλοστραθιές κορίτσια και στην άλλη βόλτα με το καλό, χαιρετισμούς από τα όρη.
* Για τους μη γνωρίζοντες την κρητικην αθιβολη σημαίνει σκέψη.
Comments