ΜΑ ΕΓΩ ΘΑ ΠΙΑΙΝΩ ΝΑ 'ΡΧΟΜΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΑΓΓΙΟΥ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΑ

«Η θα κόψω το ποτό ή το βουνό» σκέφτομαι καθως βήμα βήμα «τρώω» για άλλη μια φορά τον ανήφορο του Φάραγγα και οι αναθυμιάσεις από το κρασί της προηγούμενης νύχτας επιβάλουν ένα ρυθμό που ούτε σε μεγάλο υψόμετρο δεν ακολουθείς. Ωστόσο αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς απολαμβάνω κάθε γωνιά της διαδρομής, ο Γκίγκιλος απέναντι είναι λες και έχει ανοίξει τις κάνουλες μετά την δυνατή μπόρα, τον πεζοπορικό μου λήθαργο θα ταράξει ο ήχος της μικρής κατολίσθησης πάνω από το κεφάλι μου… πάλι την βγάλαμε… «θα κόψω το ποτό!».



Υπάρχουν κάτι τόποι που όσες φορές και να τους περπατήσεις δεν τους βαριέσαι ποτέ ακόμα και αν η ανηφόρα κάθε χρόνο σου φαίνεται λίγο μεγαλύτερη από την προηγούμενη χρονιά. Κάθε φορά προστίθεται ένα στοιχείο που δεν έχεις ξαναζήσει εκεί, είτε αυτό λέγεται χαλάζι  που σε μαστιγώνει αλύπητα, λες και δεν έφτανε η ανηφόρα, είτε το αγριμάκι που περνά μπροστά σου σαν αέρας και εσύ αναρωτιέσαι αν είδες καλά. Μπορεί για τους επισκέπτες η Σαμαριά να είναι από τα must αξιοθέατα της Κρήτης όμως πρέπει να την ζήσεις και να νιώσεις την αύρα της. Να κοιμηθείς στις πεζούλες της με κλεισμένη φωνή από το «τραγούδι» δίπλα στα νερά της .



   


Τέτοια είναι η ενέργεια του φάραγγα που ο γράφων επέλεξε να ξεκαλοκαιριάσει στο πλάι της. Το Μαδάρα πλέον θα ανανεώνεται από το καταφύγιο ΚΑΛΛΕΡΓΗ, από την Μαδάρα δηλαδή. Ίσως βέβαια το φωτογραφικό υλικό να μην ποικίλει ιδιαίτερα αλλά που ξέρεις μπορεί να εμπλουτιστεί με λίγη φιλοσοφία υψομέτρου. Καθώς βλέπεις εδώ πάνω οι σκέψεις ακούγονται. Και δυνατά μάλιστα!


Comments