ΑΘΙΒΟΛΕΣ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ

Είναι Μαης και στην αυλή μας επικρατεί άπνοια πραγμα σπάνιο για την εποχή και κάπου στο τρίτο καραφάκι η Βαρβάρα και ο Χάνς με ρωτάνε, "Γιατί αγαπάς τα βουνά;" η απάντηση βγήκε χωρίς κάν σκέψη... "για την απλότητα τους". Μέρες μετά έρχεται και δευτερο "χτύπημα".

"Το θέμα είναι να περπατάς με γαλήνη, όχι για να ζήσεις μια στιγμή της". Με αποσβόλωσε! Παραλίγο να καταπιώ το καλαμάκι του φρέντο μου. Μέρες τώρα σκέφτομαι αυτή την φράση, δεν ξέρω αν είναι δική σου αλλά την "κλέβω" ως αφορμή άρθρου και τροφή για σκέψη. Τόσο καιρό εδώ πάνω στην φιλοσοφία της φασολάδας προσπαθώ να βάλω τέλος στο ερώτημα "τι στο καλό ζητάμε εδω πάνω;" παρατηρώντας τους διάφορους ταξιδιώτες που σταματάνε στην αυλή μας, οχι τους τουρίστες, αυτούς τους έφεραν για να βγάλουν σελφι. Λες να ναι αυτό; Η γαλήνη; Και αν είναι γιατί εμείς καταφέραμε να το συνδέσουμε με την μοναξιά; Οι άνθρωποι εννοώ.Η πλειοψηφία αυτών που περπατούν το μονοπάτι για να την "βρούν", περπατούν μόνοι.

Σίγουρα λοιπόν υπάρχουν αυτοι που την "ψάχνουν" περπατώντας ή φέρνοντας τον εαυτό τους στα όρια αλλά δεν νομίζω πως είναι αυτό που τραβάει εμάς τους υπόλοιπους να περπατάμε όλο και πιο πολύ, όλο και πιο μακριά. Οχι οτι έχουμε βρεί την γαλήνη αλλά αυτή έρχεται από αλλού. Η απλότητα των πραγμάτων μας τραβάει, το ταξίδι και οι τόποι. Το αναπάντεχο ουράνιο τόξο και οι πέρδικες που θα σε ξιπάσουν μόλις σηκωθούν απότομα από τους θάμνους.



Αν λοιπόν εσύ που με διαβάζεις αυτην την στιγμή ψάχνεις την γαλήνη μην αρχίσεις ακόμα το περπάτημα γιατι θα χάσεις όλα τα υπόλοιπα!
"Η γεννήτρια κλείνει σε Δεκα λεπτά"!


Comments