PERSONAS NON STRATA

Το σακίδιο έιναι έτοιμο από νωρίς, αύριο πάμε νότια! Ωσπου σκάει το τηλέφωνο!

-Ελά ρε! Ετοιμάζεσαι να solαρεις αύριο;

-Ναι γιατι;

-Εμεις θα πάμε εκεί. Δεν έρχεσαι μαζί μας να μην περπατάς μόνος σου σαν τον τρελό;
Εκεί δεν έχω ξαναπάει οπότε η πρόταση ήταν σίγουρα αποδεκτή αφήνοντας ασχολίαστο το τελευταίο στοιχείο της.... μάλλον μην τυχών κρύβει μια μικρή δόση αλήθειας.

Οσοι έχουν περπατήσει στις μαδάρες σίγουρα θα έχουν να σχολιάσουν την "γύμνια" τους, ωστόσο υπάρχουν μεγάλες καταφυτες γωνιές που καλώς ή κακως δεν έχει στράτα. Το μονοπάτι το χαράζεις εσύ όπως έκαναν χρόνια τώρα οι παλιότεροι. Τραβερσάρεις ανάμεσα σε τεράστια κυπαρίσσια που η μυρωδιά τους μπερδεύεται με τον θύμο και σε συνδυασμό με την ομίχλη και τον ξιπασμένο αγριμότραο (ξιπασμένος : ξαφνιασμένος, αγριμότραος : αρσενικός Κρητικός αίγαγρος) σου δίνουν την αίσθηση του μαγεμένου δάσους.

Το απόβραδο θα σε βρει κοντά στην πηγή με μια σελήνη που είναι σαν να μην νύχτωσε ποτέ και αφού πέσει και ο μεζές η μαδάρα σε παίρνει αγκαλιά σαν την αγαπημένη ώσπου να τραβήξεις τον ανήφορο πάλι την άλλη μέρα. Και βέβαια το πιο σπουδαίο από όλα ενώ έζησες όλες αυτές τις στιγμές μέσα σε δύο μέρες, καταλήγεις να βουτάς σε μια απίστευτη θάλασσα του Νότου. Τι κι αν μερικοί λουόμενοι σε κοιτάνε σαν εξωγήινο με τα μποτάκια σου τις κατσούνες και τα τεράστια σακίδια, δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν οτι μπορείς να συνδυάσεις βουνό και θάλασσα, γιατί αλήθεια γίνεται, στην μαδάρα τουλάχιστον.