ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΩΤΛΕΡ ΣΤΗΝ ΚΑΓΙΕΝ

Είχα πάνω από δέκα χρόνια να επισκεφθώ το βουνό των Μουσών τον Παρνασσό. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το αναμενόμενο, ένα πανέμορφο βουνό ντυμένο στα λευκά με υπέροχα δάση ελάτου, ωστόσο το βουνό που κατά κάποιο τρόπο ενέπνευσε το ποιητικό ρεύμα του παρνασσισμού σήμερα αντιστέκεται σθεναρά στα τεράστια suv πολυτελείας που προσπαθούν να σε προσπεράσουν επιδεικτικά όταν έχεις κολλήσει στην κίνηση περιμένοντας κάποιον που παλεύει να βάλει αλυσίδες μέσα στο κρύο για να φτάσει στο χιονοδρομικό.

Μποτιλιάρισμα ορεινού τύπου

Παρόλα αυτά βέβαια μια μικρή ομάδα από "αντιφρονούντες" ακολουθώντας την λαχτάρα του βουνού και την επιθυμία να μάθουμε επιτέλους σκι, έστω και τώρα, βρεθήκαμε στην χώρα του Καγιεν. Μέσα σε αυτήν την τρέλα ( Αλήθεια τώρα; Εφτά ευρώ καφές και τσίχλες;) βρήκαμε ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν και θέλαμε. Ξεκινώντας από την σχολή σκι Snowflake και τον δάσκαλο μας τον Παναγιώτη που ήταν αποφασισμένος να μας κάνει να σκιαρουμε με οποιοδήποτε κόστος.... και το κατάφερε, κανείς μας δεν περίμενε πως θα κατέβαινε έστω και εύκολη πίστα μόνος στου στο τέλος της μέρας.

Πως στρίβουμε είπαμε;
 Φυσικά Παρνασσός δεν σημαίνει μόνο χιονοδρομικό, διαθέτει και ένα πολύ ενδιαφέρον δίκτυο μονοπατιών και ένα από αυτά περνάει και από το ορειβατικό καταφύγιο "Δεφνερ". Εκεί βρήκαμε και εμείς καταφύγιο μετά το "όργωμα" των πιστών με τον Κωστή και τον βοηθό του τον Δημήτρη να υποδέχονται τους πάντες ως πρέπει, μετά από τόσες τούμπες, με τσικουδιά ( με κυνηγάει...) , αναμμένες σόμπες, υπέροχο φαγητό και φυσικά σε τιμές που στην ευρύτερη περιοχή μπορεί να μην τις έχουν ούτε τα περίπτερα.

Καταφύγιο "Δεφνερ"

Το καταφύγιο λειτουργεί Σαββατοκύριακα επί το πλείστων και σίγουρα είναι ένα μέρος που πρέπει να επισκεφτείς αν βρεθείς στην περιοχή ή ακόμα και να μείνεις καθώς είναι ότι πιο κοντινό σε κατάλυμα κοντά στο χιονοδρομικό και η απίστευτη θέα προς τον Κορινθιακό κόλπο από το σαλόνι και την βεράντα του θα σε κάνουν να μην θες να φύγεις. Όπως όλα τα καταφύγια δεν χρήζει υποστήριξης, εσύ χάνεις που δεν τα επισκέπτεσαι πιο συχνά.


Φευγοντας από το καταφύγιο
Αυτό το σαλόνι δύσκολα σ'αφήνει να φυγεις

























Αν είσαι τυχερός μπορεί ο δρόμος που οδηγεί προς το καταφύγιο να έχει κλείσει από το χιόνι αλλα αυτό δεν είναι δικαιολογία, μια ωρίτσα περπάτημα και μπορεί να είσαι το ίδιο τυχερός με εμάς και να αντικρίσεις μοναδικές εικόνες.








Εν κατακλείδι το να είσαι προκατειλημμένος απέναντι στους τόπους σίγουρα δεν βοηθάει γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Κωστή τον Δημήτρη τον Παναγιώτη και όσους ακόμα γνωρίσαμε σε αυτή την βόλτα, όπως τα παιδιά που βρήκαν την φωτογραφική μου μέσα στο χιόνι και τρέχανε να με προλάβουν, θα υπάρχουν και αυτοί που θα ακολουθούν θα στηρίζουν και θα "χαλανε" την πιάτσα αρκούμενοι στο βουνό, την ομορφιά του και τις κουβεντούλες πάνω από το τσιπουράκι.... ακούς εκεί εφτά ευρώ....  Καλή αντάμωση!!!












Comments