ΠΑΓΟΣ "ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ" ΚΑΙ ΜΑΡΜΟΤΕΣ

Άπειρα ξενύχτια και τόνοι τσικουδιάς μέσα στο πέρασμα του χρόνου δεν έχουν καταφέρει να απαντήσουν στο καυτό ερώτημα. " Γιατί το κάνουμε;" "Γιατί ανεβαίνουμε βουνά;". Δεν νομίζω πως υπάρχει γενικά αποδεκτή απάντηση, η απάντηση είναι βαθιά προσωπική. Απλα όλοι αποδέχονται πως όταν έρθει η στιγμή θέλεις να βρεθείς εκεί πάνω, να "αναμετρηθείς" μαζί του. Ενα παραπάνω όταν αυτό το "εκει πάνω" έχει ένα  νούμερο που δεν έχεις αντιμετωπίσει ξανά..... αντιγράφοντας από το ημερολόγιο μου προσπαθώ να συντάξω ενα αντικειμενικό χρονικό, αλλα μου είναι αδύνατο. Σκεψεις εικόνες και μυρωδιές πετάγονται σαν μαρμότες από κάθε γωνιά του μυαλού μου οπότε αν συνεχίσεις να διαβάσεις παρακάτω συγχώρεσε το χάος και το προσωπικό της γραφής.

Όταν ο Αλέξανδρος πρότεινε το Κυργισταν ως επόμενη εξόρμηση, όλοι σκεφτήκαμε αυτό που σκέφτεσαι και εσυ τώρα.... "Που είναι αυτό;". Χωμένο στα σπλάχνα της Κεντρικής Ασίας το Κυργισταν, πρωην μέλος της Σοβιετικής Ενωσης, είναι ένας προορισμός τόσο ορεινός που στην πτήση σου προς τα εκει οι αεροσυνοδοί δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να παρουσιάσουν την χρήση σωσιβίων. Στο νότο λοιπόν αυτού του βουνίσιου κόσμου βρίσκεται η ορόσειρα των Παμίρ με κορυφές ανω των 7000 μέτρων με πιο δημοφιλή ίσως την Λενιν με υψόμετρο 7134. Θεωρούμενη κατά πολλούς ως η ευκολότερη εφτάρα στον κόσμο. Ναι.... μερικοί έχουν το "θράσος" να χρησιμοποιουν στην ίδια πρόταση τις λέξεις εφτάρα και ευκολη.

Peak Lenin οπως φαινεται απο το camp1

Μέτα από έναν γολγοθά πτήσεων προσγειωνόμαστε πλέον στο Οσ την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το σκηνικό θυμίζει λίγο αμερικάνικη ταινία του 80 με παροπλισμένα σοβιετικά αεροπλάνα στην άκρη του διαδρόμου και ένα μοναχικό κτίριο μέσα στα χωράφια. Βρισκόμαστε πλέον στο σταυροδρόμι πολιτισμών εναν μικρό κόμβο του δρόμου του μεταξιού. Περιφερόμενοι στην πόλη ενθουσιάζομαι με την κουλτούρα και την παιδεία των ανθρώπων, αντί να χυμιξουν στα "ξενακια" που ήρθαν να κανουν καλοκαίρι δεν μας δίνουν καμιά σημασία και όταν μας δίνουν είναι περαστικοί ή συνδαιτημόνες για να πουν απλά μια καλημέρα η να μας βοηθήσουν να παραγγείλουμε στα τοπικά παραδοσιακά καφέ που παρεμπιπτώντος μόνο καφέ δεν σερβίρουν πάρα παραδοσιακά εδέσματα όπως σις κεμπαμπ και αλλες λιχουδιές. Αν είσαι φανατικός χορτοφάγος ίσως το Κυργισταν δεν είναι για σένα.



 Έτσι "χαμένοι" πλέον στην Κυργίζια καθημερινότητα περνάει η πρώτη μέρα και ήρθε η ώρα να φύγουμε για τα όρη ακολουθώντας την διάσημη Pamir Highway, ένας δρόμος που περνάει το Κυργιστάν, το Ουζμπεκισταν, το Τατζικισταν και καταλήγει στο Αφγανισταν διασχίζοντας τεράστιες οροσειρες, οροπέδια και ψηλά διάσελα ιδιαίτερα δημοφιλής στους σύγχρονους νομάδες που διατηρούν ακόμα τον τρόπο ζωής τους μεταφέροντας τα κοπάδια με τα άλογα όπου έχει καλύτερο χορτάρι στήνοντας τα yurt τις παραδοσιακές τους καλύβες όπου απαιτείται.

Pamir highway

Με κομμένη την ανάσα από τις εναλλαγές του τοπίου και τις οδηγικές επιλογές του οδηγού μας έξι ώρες αργότερα φτάνουμε πλέον στο base camp σε υψόμετρο 3600 μέτρων για να φάμε άλλη μια πολιτιστική "σφαλιαρα". Απέραντα αλπικά λιβάδια, εντελβάις, παγετώνες, αλπικές λιμνες, μαρμότες και άλογα συνθετουν ενα σκηνικό λες και βρίσκεσαι σε κάποια ορεινή κιβωτό και σε αυτό βοηθάει και η παρουσία των Γιακ που αν και είναι οικόσιτα είναι στο φυσικό τους περιβάλλον.

Αυτα επιμένανε για selfie

Κι ο Διας ητονε βοσκός....


Μόνη παραφωνία πλέον είναι οτι έχουμε μπει στην "τουριστική" ζώνη. Η κατασκήνωση βάσης σφύζει από ζωή, εκεί που η βόλτα στην πόλη μου έδωσε την ψευδαίσθηση του ότι μπορεί να είμαστε οι μόνοι επισκέπτες στην χώρα βρισκόμαστε πλέον μαντρωμένοι με άλλους "ομοίους" μας που ο καθένας βρίσκεται εκεί με τους προσωπικούς του λόγους. με την δική του κουλτούρα αλλά όλοι έχουν το ίδιο στόχο... την κορυφή του Λένιν. Όπως θα αποδειχτεί στην πορεία βέβαια δεν έχει σημασία πόσα έδωσες για να είσαι εκεί, πόσο ακριβός είναι ο εξοπλισμός σου ή πόσα βουνά έχεις ανέβει πριν αν έχεις ανέβει, η Λένιν όπως όλα τα βουνά θα σου φερθεί το ίδιο.

Εγκλιματισμός προς την κορυφή Πετροφσκι

Μετα από δυο μέρες περιπάτων εγκλιματισμού στους γύρω λόφους η ελληνική συμμορία ( έτσι μας βάφτισαν οι άλλοι τουρίστες ) ξεκινάμε για το camp 1 γνωστό και ως ABC (Advanced Base Camp). Εδω πλέον τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν σταδιακά με μια υψομετρική διαφορά 800 μέτρων το camp1 σε υψόμετρο 4400 μέτρων αναμέσα σε δυο παγετώνες το camp 1 είναι το ορμητήριο όλων των ομάδων προς το βουνό. Μετα από μια πεζοπορία 6 ωρών είμαστε πλέον στην ρίζα του βουνού αλλά όχι αλώβητοι ο Γιάννης δεν νοιώθει στα καλύτερα του. Πλέον έχουμε το θεριό μπροστά μας κάθε πρωί ξυπνάμε στην αγκαλιά του, το "διαβάζουμε" το μελετάμε ενώ τα βράδια την γαλήνη του ροχαλητού διακόπτει ο ήχος από τις χιονοστιβάδες, παρατηρούμε τους προηγούμενους να κατεβαίνουν "τσακισμένοι" από το βουνό η πραγματικότητα πλέον μας χτυπάει την πόρτα "δεν έχει καμία σχέση με οτι έχεις κάνει μέχρι τώρα".
Camp1


Η επόμενη "σφαλιάρα" δεν έχει καθόλου θετικό χαρακτήρα, ο Γιάννης χειροτερεύει πρέπει να κατέβει και κάποιος πρέπει να πάει μαζί του.... είμαστε μόνο στην αρχή και ήδη πρέπει να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις. Ο "κλήρος" έπεσε σε μένα να κατέβω μαζί του μέχρι το base camp ενώ οι υπόλοιποι θα συνέχιζαν τον εγκλιματισμό, όχι βέβαια γιατί είμαι κανένας υπερορειβάτης, το αντίθετο άλλος ένας τουρίστας με κραμπόν είμαι αλλά όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στην κορυφή και την ζωή ενός φίλου.... ποιος τον χε...ει τον Λένιν. Κυριολεκτικά όμως, καθώς από το camp1 και μετά το 95% των ορειβατών συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος υπέφεραν από διάρροια, μπορεί να είμασταν και ματιασμένοι δεν ξέρω.

Περιμένοντας το πολυπόθητο παράθυρο


Με τον Γιάννη πλέον καθ οδόν για Ελλάδα έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής στο camp 1 για να συναντήσω τους υπόλοιπους, αν και αυτή η αλλαγή σχεδίου μου έχει "κοστίσει" δυο μέρες εγκλιματισμού είμαι αποφασισμένος να "μετρηθώ" με το βουνό και όσο με αφήσει. Την 'ωρα που ο Νότος της Κρήτης είναι γεμάτος "αερικά" που χορεύουν ξυπόλητα στα βότσαλα του Λιβυκού και με τον Γιάννη να μας στέλνει φωτογραφίες από τα πανηγύρια του Αυγούστου εμείς περιμένουμε το παράθυρο του καιρού που θα μας επιτρέψει να προωθηθούμε στο camp2 στα 5500 και αυτή η αναμονή ίσως είναι ότι χειρότερο καθώς πέρα από την σωματική καταπόνηση αρχίζει και η πνευματική.
Αναμονή για παραθυρο κροσια τα νευρα και.... Ηλια Ριχτο!

Δυο μέρες μετά ήρθε η ώρα, 4 τα ξημερώματα και έχουμε ξεκολλήσει, πάμε για πιο πάνω αλλά δεν είμαστε μόνοι, η πρώτη μεγάλη κρεβάς ( μεγάλο χάσμα στον παγετώνα) μοιάζει με ελληνική δημόσια υπηρεσία, ομάδες συνωστίζονται, σχοινιά μπερδεύονται καθώς τρως τακουνιά στα μούτρα από την μπροστινή σου που παίρνει φόρα να καρφώσει το κραμπον στον πάγο σαν να εκτελεί πέναλτι. Αυτό το γαϊτανάκι κράτησε καμιά ώρα έως ότου βγήκε ο ήλιος να μας χαρίσει την απίθανη θέα της κοιλάδας. Έχουμε περάσει τα σταθερά σχοινιά και πλέον συνεχίζουμε για το camp2. Σιγά σιγά τρώμε την ανηφόρα και κάθε βήμα είναι αγώνας για ανάσα.
Εσεις; Τι νουμερακι εχετε;

Ο ήλιος έχει πάψει να είναι σύμμαχος, τα κράνη μας μυρίζουν καμένο πλαστικό και η θερμοκρασία αρχίζει να αγγίζει τους 40, λίγο απόκοσμο σκηνικό όταν περιβάλλεσαι από πάγο, τώρα καταλαβαίνω γιατί οι ντόπιοι έχουν δώσει στο camp2 το όνομα "το τηγάνι" αφού πρόκειται για ένα φυσικό γιγάντιο κάτοπτρο που σε ψήνει την μέρα και σε παγώνει την νύχτα.

Το τηγάνι (camp2)

Η επόμενη μέρα μας έχει ετοιμάσει μια ακόμα "σφαλιάρα", όσο εμείς στριφογυρίζαμε στην σκηνή μας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου με τρελά όνειρα έξω χιόνιζε όλο το βράδυ, το σκηνικό έχει αλλάξει, άλλη μια φορά, η κρεβας έχουν σκεπαστεί και η πούδρα κάνει το βάδισμα λίγο πιο βαρύ, παρόλα αυτά ξεκινάμε προς το camp3 ακόμα πιο αργά πλέον μια απόσταση που στα βουνά μας θα μας έπαιρνε κανένα μισαωρακι εκεί μας παίρνει μιαμιση και. Είμαστε πλέον στα μισά μεταξύ των camp 2 και 3, κάθε μέρος του σώματος είναι λες και έχει δική του άποψη, το μυαλό και τα πνευμόνια προσπαθούν να σπρώξουν λίγο παραπάνω άλλα τα πόδια πλέον δεν υπακούν, υποθέτω η εξάντληση τόσων ημερών εκτονώνεται τώρα, εδώ στα 5800. Τον πλατωνικό διάλογο διακόπτει ένα μπουμπουνητο, από ανατολικά ένα μαύρο τέρας βρυχάται ενώ νότια στην τελευταία κόψη για το camp 3 έχει μαζευτεί πάλι εκείνο το μπουλούκι ανθρώπων. Είναι βέβαιο πώς αν συνεχίσω θα δημιουργηθεί πρόβλημα οπότε ενημερώνω τους άλλους για την πρόθεση μου να γυρίσω στο camp 2 για διανυκτερευση και ή να περιμένω να ολοκληρώσουν την προσπάθεια ή να βρω μια σχοινοσυντροφιά την επόμενη μέρα να κατεβω στο camp1. Ο οδηγός μας, ένας υπέροχο παιδί από το Νεπάλ, αφού πείστηκε ότι είμαι σε θέση να γυρίσω μόνος μου, μου βρήκε αμέσως λύση. ένας άλλος συμπατριώτης του με άλλο γκρουπ θα περίμενε λίγο στο camp 2 με τις πελάτισσες του για να επιστρέψουμε μαζί αν τον προλάβαινα.
Ωστόσο η μεγαλύτερη "σφαλιάρα" περιμένει, δεμένος πλέον με μια καινούργια ομάδα που θα μπορούσε να είναι και η αρχή κάποιου ανεκδότου,  ήταν ένας Ελληνας ένας Νεπαλέζος και δυο Τσεχες στο Κυργισταν, κατηφορίζουμε εν μεσω χιονοθύελλας προς το camp1. Οι κεραυνοί πέφτουν μέτρα μακριά μας την ώρα που εμείς τρέχουμε προς τα κάτω με ότι δυνάμεις έχουν απομείνει ντυμένοι σαν αλεξικέραυνα με τόσα μεταλα να κρεμονται στις ζώνες και τα σακίδια μας πάνω σε μια αλουμινένια σκάλα. Πιάνω ένα σκοπό σιγομουρμουρίζοντας αλλά πιο πολύ το λες και παράκληση την κοπέλα μπροστά να προλάβει να ασφαλιστεί αν πέσω μέσα σε καμιά καλυμμένη κρεβάς "Σάλτα κι άρπα με απ' το κύμα μη χαθώ και εχεις το κρίμα" έτσι δεν  επικεντρώνομαι στον στατικό ηλεκτρισμό που τσιτσιρίζει μέσα στο αυτί μου καθώς κόβεται μόνο όταν "σκάει" ο επόμενος κεραυνός, είναι λές και παίζει μαζί σου "τώρα θα την φας...", προφανώς για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές  κανείς μας δεν έγινε φλαμπε ή πορτατιφ, ωστόσο ακόμα και τώρα απορώ που βρέθηκε τόση ενέργεια που μας έκανε να πηδάμε πάνω από τις κρεβάς σαν τρομαγμένα ζώα. Το πρωί το βουνό και η ατμόσφαιρα για άλλη μια φορά είναι διαφορετικά. Το προηγούμενο βράδυ δεν κατέβηκαν όλοι από το βουνό, δύο θάνατοι ήρθαν να προστεθούν στην σκληρή στατιστική του βουνού το οποίο με το καινούργιο χιόνι έχει γίνει ακόμα πιο επικίνδυνο.
Που είναι η κρεβάς; Οεο!

Το μυαλό ησύχασε κάπως όταν έμαθα ότι οι δικοί μου είχαν επιστρέψει και αυτοί στο camp2 για να προφυλαχθούν από την καταιγίδα. Εν κατακλείδι το βουνό αυτή την φορά δεν έκανε σε κανέναν μας την χάρη να πατήσει την κορφή του αλλά προσωπικά νομίζω μας έκανε μια άλλη μεγαλύτερη χάρη. Μας μας παίδεψε και μας εκπαίδευσε. Και τώρα που μας ζύγισε θα μας κάνει και την χάρη της κορυφής την επόμενη φορά. Τώρα πια είμαστε πάλι όλοι μαζί υγιείς, "πλουσιότεροι" και γιορτάζουμε στην κατασκήνωση 1 λες και έχουμε χρόνια να τα πούμε. Κάποιος Γερμανός με ρωτάει...
-Κανατε κορφή;
-Οχι
-Τοτε τι γιορτάζετε;
Τότε μάλλον με ύφος αμπελοφιλόσοφου αυθόρμητα του απαντάω, "Στην δική μας κουλτούρα γιορτάζουμε ολόκληρο το βουνό και όχι μόνο την κορφή του, άσε που γυρίσαμε και όλοι ζωντανοί." Πρέπει να του γκρέμισα όλη του την κοσμοθεωρία κρίνοντας από το βλέμμα του αλλά το εννοούσα γυρίσαμε όλοι πιο ζωντανοί.

 Γιατί; Γιατί το κάνετε αυτό; Θα με ρωτήσει μια φίλη επιστρέφοντας... δεν ξέρω υποθέτω γιατί όταν σπρώχνεις τα όρια σου πας μόνο μπροστά, απλά να έχεις την υπομονή να επιλέγεις τις "μάχες" σου, αν σπρωξεις τα ορια απότομα μπορεί να σε σπρωξουν κι αυτά. Γιατί στην ένταση στον πόνο και οτι άλλο μπορεί να νιώσεις εκεί πάνω βγάζεις τον πραγματικό σου χαρακτήρα και καμιά φορά δεν είσαι έκπληξη μόνο για τους άλλους. Γιατί όταν σηκώνεις το βλέμμα πάντα υπάρχει και πιο "πάνω". Γιατί τα βουνά είναι απλός "μηχανισμός", σεβασου τα και θα σου χαρίσουν αξέχαστες στιγμές και ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς. Μην τα σεβαστεις και.... ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΜΑΡΜΟΤΕΣ!!!

Marmota Candata η Κυργιζιοτισσα


Comments